Het verleden in het heden.

Zo moeder zo dochter... of zo vader zo zoon. Of eigenlijk, wat je als ouders in je kind stopt, heeft invloed op de rest van zijn/haar leven.
Dat heeft misschien deels met de erfelijkheid van karakter te maken. Maar karakter wordt deels gevormd door opvoeding en wat we allemaal mee maken tijdens het leven en hoe daar mee omgegaan wordt.
Als je moeder je van jongs af aan al in prent dat je niets kan, zij het altijd beter weet en andere kinderen beter zijn. Je steeds wijst op wat jij fout doet en anderen goed.
Als een moeder altijd maar zeurt over alles en haar oordeel klaar heeft over anderen en zelf vindt dat ze het altijd bij het rechte eind heeft. Hoe moet een kind dan zelfvertrouwen krijgen?

Zelf heb ik altijd geworsteld met wie ik ben. Ik was als kind al altijd open en spontaan en behulpzaam. En vooral naïef. Dacht dat de hele wereld zo was.
Tot dat je op een leeftijd komt, waarop spontaan amicaal gedrag van een meisje naar jongens ineens verkeerd wordt begrepen. En wordt je zo maar aangerand, zonder dat je daar, voor je eigen beleving, enige aanleiding toe gegeven hebt. Je wordt uitgelachen door 'vriendinnen' wiens 'vrienden' de daders waren. En daarmee ga je de pubertijd in...
Je kan er niet over praten met je moeder, want die was daar heel streng in, vooral niet achter jongens aanlopen... Dus bang dat ik op mijn kop zou krijgen omdat ik 'bij jongens was geweest' en het zelf wel uitgelokt zou hebben, heb ik het niet verteld. Zelf mee geworsteld en een weg gezocht om er mee om te gaan. Wat eigenlijk nooit 100% gelukt is. Ik zal altijd het wantrouwen naar mannen houden en vertrouwen is iets wat je op bouwt.
Hoe vaak heb ik in mijn leven niet gemerkt dat zodra ik gewoon lekker mezelf ben, ik daar weer op afgerekend wordt? Dus ben ik mijn halve leven op zoek gegaan naar een weg om te zijn, wat verwacht wordt, om geaccepteerd te worden en geen verkeerde indrukken te wekken.

Maar wie ben ik? Van nature?
Voordat mijn moeder invloed had op mijn transformatie naar wat zij wilde die ik was?
Blijkbaar iemand wat de wereld niet aan kan... wat de wereld niet begrijpt, waardoor ik dat niet kan zijn...

Ik wilde nooit worden zoals mijn moeder. Altijd vooroordelen over anderen en zelf alles denken beter te kunnen en te weten. Zij zal daarin ook best gevormd zijn door een verleden. Maar dat hoefde toch niet mijn leven te beïnvloeden?  Of over te gaan naar mijn kinderen?

Tot je op een dag beseft dat je wel ergens in door draaft. Dat je ook een 'zeur' aan het worden bent.
Toen iemand me daar op wees, ben ik anders gaan denken en doen.
Ben ik mijn energie in andere dingen gaan steken. Heb ik geleerd dat wanneer je doorzet, je heel veel kunt. Ben ik zelfs van mijn eetprobleem afgekomen. Had ik zowaar zelfvertrouwen gekregen.

Maar hoe blijft dat gekrenkte verleden toch invloed houden.
In tijden van zwakte, onrust en onzekerheid. dat je er even doorheen zit, stort je door iets wat gezegd wordt zo maar weer terug in die onzekerheid, dat wantrouwen, verlatingsangst en faalangst. Als ik niet ben wat anderen van mij verwachten, als ik verkeerd begrepen wordt, dan laten mensen, die me dierbaar zijn, me zo maar vallen... Dan moet ik van mezelf uitleggen waarom ik zo reageer. Om mensen duidelijk te maken dat het niet is wat ze denken. Waarom?
Waarom begrijpen mensen niet, dat het echt wel bestaat, iemand dankbaar zijn, graag mogen, alles voor iemand doen zónder bijbedoelingen?
Maar dat je spontaan in stort als je denkt dat je gefaald hebt...
Dat je zo je best doet om alles goed te doen en als dat dan niet lukt, dat je daar dan heel rot over kan voelen. Want dan heb je wéér gefaald... hoor je in je achterhoofd je moeder en je ex, dat je het toch niet kan. Dat je niet deugd...
Dan wil je jezelf bewijzen, aangeven dat je jezelf klote voelt omdat je er alles aan gedaan hebt om het goed te doen, maar toch gefaald hebt. Dat het 'klote gevoel' niet komt door wat de andere zei, maar omdat het me niet gelukt is wat ik wilde, voor anderen...  Dat ik me ook zorgen maakte om andere dingen waardoor je emotioneel reageert.
En dan wordt je toch weer verkeerd begrepen. Dan heb je weer gefaald in het uitleggen. Omdat ik dat weer eens emotioneel zonder nadenken moest doen? Dat het verkeerd is begrepen?
Dat ik wilde zeggen... ach... waarom probeer ik het nog? Soms denk ik dat ik maar beter gewoon helemaal niets meer kan zeggen, geen mening kan hebben... want ik zeg toch altijd de verkeerde dingen of wordt verkeerd begrepen omdat wat ik wilde zeggen niet helemaal duidelijk over komt.
En zo val je spontaan weer helemaal terug in onzekerheid. Mensen vinden mij niet leuk als ik mezelf ben... mensen interpreteren mijn gedrag, mijn spontaniteit, mijn loyaliteit verkeerd.
En dan nemen ze afstand... zijn de verhoudingen ineens niet meer zoals het was.
Ik weet niet meer hoe en wat ik moet doen/zeggen om te laten weten dat het anders is dan iemand denkt... Loslaten... ik moet het loslaten. Maar dat is zo moeilijk.
Een gedrag, of hoe je je voelt, dat al jong is aangeleerd. En zo vaak in je leven bevestigt werd... kan dat dan ooit nog goed komen? Kan ik nog afleren om van alles zo'n persoonlijke strijd te maken?
'Ik heb het verkeerd gedaan en een ander is beter'...

"Misschien heeft de ander het wel verkeerd gedaan/begrepen en ben ik beter?"
Alleen al dat omdenken maakt me verward, want diep in mijn hart geloof ik dat namelijk niet... het ligt immers altijd aan mij....?
Zelfs als ik het op schrijf, voel ik me dom. Maak er toch niet zo'n punt van. Wat wil ik ermee bereiken?
Ik denk dat ik vooral wil bereiken, dat mensen eens gaan nadenken over wat je, met name hooggevoelige kinderen/mensen, kunt aan doen door puur te kijken vanuit je eigen mening/opvatting over hoe iemand zich zou moeten gedragen.
Een goed voorbeeld doet goed volgen.
Zoals jij je gedraagt als moeder, is van invloed op je kinderen. Ze worden net zo, of ze proberen de rest van hun leven te strijden om niet zo te worden.
En probeer niet alles te zien vanuit wat jij denkt, of wat anderen je influisteren hoe het wel zou zijn. Kijk naar wat het is, of vraag er naar als je twijfelt. misschien zijn de dingen heel anders dan wat jij er van maakt!?

Misschien heeft iemand gewoon moeite met zichzelf, om de stormen van gevoel en emoties in het hoofd tot bedaren te brengen, laat staan tot uiting te brengen....
Is iemand de weg naar zichzelf even kwijt... Wil iemand... die iemand ben ik... wel zo graag d'r best doen om het goed te doen, dat falen geen optie mag zijn. En instort zodra er wel gefaald wordt... het gevolg van een oorzaak en een cirkel die maar niet doorbroken lijkt te kunnen worden.
Dan alleen tijdelijk, zolang niet alle stormen tegelijk op me inbeuken...


Kon ik maar zo zijn....

Mijn hart

Hoezo, "het gaat goed met de economie"??? (op z'n Hollands gezegt)

Het is in dit land toch lekker geregeld allemaal he... we hebben al zo vaak te maken gehad met mensen die het verrotten te betalen als je ze geholpen hebt... dan belanden ze ineens in de schuldsanering, incasso zit er dan achter aan, maar vaak krijg je dan verzoek tot kwijting, want je behoort niet 'tot de belangrijkste partij'...dus proberen ze die schulden, waar de mensen zich zelf in gestoken hebben...in mindering te krijgen en als de personen gewoon niet mee werken met de schuldsanering, wordt de schuldsanering beëindigt... en kun jij als ondernemer fluiten naar je centen...zo loop je als bedrijf heel veel Euro's mis, waardoor je zelf in de problemen komt! Want zo kun je de eigen rekeningen ook niet meer betalen. Dus eigenlijk komt het er op neer dat bedrijven die op een eerlijke menselijke manier willen werken, stuk gaan aan wanbetalers, waarbij die wanbetalers dan uiteindelijk nog beloont worden ook...en de hardwerkende mens gestraft. Je zou bijna zelf ook maar stoppen met rekeningen te betalen... Gewoon niet op herinneringen reageren en incasso's niet te woord staan...dan kom je blijkbaar overal van af... Ziek, letterlijk ziek wordt je er van! Dan moet je dus kiezen, helpen om de hond, met dan maar regelingen aanbieden (waar je dus achteraf in gevallen niets van terug ziet), of keihard zijn en werken met directe betaling of anders kunnen we niet helpen... zoals het laatste zijn we niet. We willen zo niet zijn, maar je wordt er bijna toe gedwongen.... je zakt zo steeds dieper in de financiële shit en er is niemand en geen instantie die je daar uit wil helpen.

Ben je al 2 jaar uit de WW, eigen bedrijfje opgestart met behoud van WW, werd gezegd dat ze nog zouden bezien of je het terug moest betalen of niet... krijg je 2 jaar later! bericht dat je het alsnog terug moet betalen. En dat terwijl je nog steeds geen droge boterham verdient. Je wil graag hard werken, je houd je hand niet meer op, dus wordt niet onderhouden door de staat... en daar wordt je dan dus voor gestraft?! Zo krijg ik steeds meer een hekel aan die reclame van het UWV... want hier is het UWV dus ook voor. Hardwerkende kleine ondernemers die in eerste instantie met behoud van uitkering zijn opgestart, zonder extra lening voor investeringen. Want dat vergeten ze maar even voor het gemak??? Dat je eerst een hoop moet investeren voor je überhaupt goed en wel aan de slag kan. Dat het zo'n 4 jaar duurt voor je goed en wel kunt zeggen dat je er ook wat aan verdient...En dan ben je langzaam aan het opkrabbelen, wordt je weer neer gesmeten door financiële tegenslag.
En als het niet meer lukt, om door te zetten, dan beland je weer in een uitkering. Want werk vindt je gewoon niet meer. Zeker niet als je al richting 50 gaat. Al wil je toch nog zeker 10 tot 12 jaar werken...

Hoezo, "het gaat goed met de economie"???
Als die mannen in Den Haag nou eens het realistische leven zouden proeven. Met het salaris van de minima... en alle problemen die erbij komen. Als die nu eens een poosje ons leven zouden moeten leven... Niet een bekende Nederlander in een tv programma... maar een landsbestuurder in realiteit.
Want in de realiteit komt NIEMAND je helpen. In realiteit klagen buren over onkruid in de tuin.
In realiteit komt niemand je boodschappen brengen als je 'even geen cent te makken' hebt!
Je hebt makkelijk praten als je geld in overvloed hebt en je moet wat inleveren... het wordt wat anders als je al zo veel inlevert en je moet van nihil nog meer inleveren. Want de prijzen gaan wel omhoog, dus van dat schijtbeetje dat je dan hebt, kun je steeds minder kopen. Je moet steeds creatiever worden om rond te komen.

Donder toch op met je "het gaat goed met de economie" !

Fijn...BBQ weer...

Nou ja, fijn... voor mensen met luchtwegproblemen is het een ramp!
Zijn het 's winters de openhaarden, op de frisse avonden de vuurkorven. Het ergste zijn nog de uitgebreide BBQ festijnen in de zomer die de luchtwegen prikkelen en benauwdheid je doet stikken . Buiten is het heerlijk zo'n 30 graden, dan wil je toch lekker buiten zitten? Maar er is dan altijd wel iemand die besluit dat het wel 'weer' eens tijd is om lekker te gaan Barbieknoeien... ow, ik geloof direct dat het gezellig is en lekker. Maar voor anderen kan het een last zijn. En het gekke is, er zijn helemaal geen regels omtrent het barbecueën. Daar heb ik al zo vaak over geklaagd. De stank van de brandstof, de overmaat aan rook die over de schutting in mijn tuin slaat. Er staat duidelijk in de APV dat je geen overlast mag bezorgen, maar dat geld dan waarschijnlijk niet voor de BBQ, want daar zijn geen regels voor...neehee, maar ik heb er wel LAST van! OVERLAST! zelfs! Maar nee, niets aan te doen, zelfs de gemeente laat je stikken.
Dan moet je de keuze maken, stikken van de rook, of stikken van de hitte... dus kies je voor het laatste. Aan de voorkant kan er bij ons niets open, ja, de voordeur uiteraard, maar dat is niet handig met honden...
Dus op den duur krijg je het binnen toch ook benauwd. En doe je van ellende de achterdeur maar weer open. Tot je misselijk wordt van de rook en gaat kokhalzen, omdat je nu eenmaal een vorm van astma hebt die er direct voor zorgt dat je strot vol slijm komt te zitten. Zodat je amper kunt ademen en over je nek gaat om die slijm weer kwijt te raken. Dus als astmapatiënt heb je al zo je beperkingen, kun je ook al niet eens meer in je eigen tuin zitten, omdat de rook van de BBQ van de buren over de schutting slaat en jou tuin vult.
Ik kan het niet goed vatten, dat dit soort overlast zomaar mag in dichtbevolkt gebied. Als iemand de radio knoerthard aan zet in de tuin, is dat overlast en kun je vragen of het zachter kan, of de politie bellen. Als honden blaffen kan daar over geklaagd worden en wordt dat aangemerkt als overlast. Met deze buren valt niet te praten en klagen levert ook niets op. Dus dan maar met het mooie hete tropische weer mezelf opsluiten in huis. En het daar benauwd krijgen van de warmte...
Voor degene die graag eens willen weten hoe dat dan voelt of roepen 'stel je niet aan', ga een in een bad water liggen, onder water. En adem dan door een rietje dat boven water uit steekt. En kijk dan eens hoe lang je dat vol houd ;-)

Ik denk wel eens bij mezelf... en als ik nu eens fijn de schutting ga schoonspuiten? Zodat het water over de schutting spat... Wat zouden ze daar van vinden? Ik weet wel zeker dat de buren daar boos over zouden worden... want dat doe je niet...toch? Maar dit moet ik wel accepteren dan?

De dikke rookwalmen die over de schutting mijn tuin in slaan, want het is neergaande wind, dat betekend regen... ik hoop dan ook dat die regen niet te lang op zich laat wachten...
Want voor mij is de lol van het mooie weer er al weer af. Ik heb al last van de warme hoge luchtvochtigheid. Als die hoge luchtvochtigheid zich dan ook nog vult met rook, betekend dat voor mij (en velen met mij!) ademnood!

Misschien een tip voor een goed alternatief: Er zijn ook barbecues op gas of elektriciteit, dat stinkt minder en geeft minder rook, dus zijn ook beter voor het milieu :-)

Zelfbehoud en vooroordelen

Mijn hele leven heb ik me getracht aan te passen aan de maatschappij.. dat wil zeggen, aan andere mensen. Want het schijnt zo belangrijk te zijn wat anderen van je vinden. Je moet er zo veel voor doen om complimentjes te krijgen, of vriendinnen en vrienden. En deze ook te houden als zodanig.
Maar je wordt er op den duur wel heel erg levensmoe van. Omdat je in al dat proberen te zijn, wat andere willen dat en hoe je bent, je jezelf helemaal kwijt raakt.
En toch lijkt dat aanpassen aan de mening van andere zo verweven met het leven. Iedereen doet het, iedereen is bang van wat 'een ander' wel niet zal zeggen of denken. Eerder nog denken, want zeg nou zelf... als we met z'n allen nou eens beter zouden communiceren, zodat je wat beter weet wat er in iemand om gaat. Waarom iemand eigenlijk iets doet, of juist laat. Als er dan wat meer begrip zou zijn voor de medemensen en algemeen geaccepteerd zou worden dat een ander een andere mening mag hebben en jou toch in je waarde laat met jou mening. Zouden er dan niet wat minder depressieve mensen rond lopen?
Als je dan bedenkt dat dus iedereen wel bang is voor iemands mening, dan geldt dat natuurlijk ook voor de persoon wiens mening jij zo belangrijk vindt!
Hoe komt het toch, dat we zo gebrand zijn om met een massa mee te lopen, om je mening te vormen naar aanleiding van meningen van anderen?
Wat is het toch, dat als mensen iemand leren kennen en die persoon mogen, aardig vinden, zelfs waarderen wat diegene doet. En andere, totale vreemde, die de persoon van onderwerp helemaal niet eens kennen, zeggen 'o, maar ik heb van horen zeggen dat die dit of dat doet, daar moet je niet mee om gaan hoor..' , dat daar dan waarde aan gehecht wordt. Dat je dan maar een 'vriendschap' los laat, omdat jij anders aangesproken wordt op het feit dat jij met DIE persoon om gaat! Wat is er nu zo moeilijk aan, om te zeggen; 'hey, maar ik ken die persoon en wat jij denkt en zegt klopt niet'.

Waar is dat ooit begonnen? Hebben ouders er geen taak in om de kinderen op te voeden en te leren hoe je met een ander om gaat? Dat pesten bijvoorbeeld not done is en dat je pesters ook niet helpt, maar juist op komt voor degene die gepest wordt? Zijn de pesters van 'vroeger' niet de pesters van de toekomst? En moet je opgroeiende kinderen ook niet enigszins in hun waarde laten? Kinderen hebben grenzen en sturing nodig, maar dat wil niet zeggen dat je ze steeds moet inprenten hoe fout ze zijn en hoe ze zich behoren te gedragen bij andere mensen. Dan heb ik het niet over beleefdheidsregels natuurlijk, maar dat je niet steeds zegt: 'wat doe je nu? Wat moeten die mensen daar wel niet van denken?'... Ben je dan al niet bezig met het voeden van schuldgevoel, angst in boezemen voor andermans mening? Of gedrag en karakter gaan vormen naar de mening van anderen?
Hoe pijnlijk was het, in mijn kindertijd, dat een vriendinnetje partij koos voor mijn pesters en mee ging pesten! Achteraf zei ze dat ze deed alsof, omdat ze bang was dat ze haar gingen pesten. Wat is er zo fout gegaan bij de mens, dat wanneer je het niet met hoog dravers eens bent, je gewoon schaard achter degene die de volle lading krijgt en zegt , 'hey, hoor eens even, ik ken deze persoon, ze/hij is geweldig in wie hij/zij is en je weet de helft nog niet van die persoon... je kent hem/haar niet, zijn/haar motieven en achtergronden niet. Laat gaan en ga zelf een leven leiden!' Is dat zo moeilijk? Zelfs al jij iemand niet kent, kun je nog een poging doen om iemand eens gewoon te leren kennen. Om eens te gaan onderzoeken of wat er gezegd wordt ook allemaal klopt! En of die persoon het misschien toch wel waard is om beter te leren kennen? Je hoeft het niet altijd 100% met een ander eens te zijn, om de persoon te mogen. Er zijn geen 2 mensen op de hele wereld die het in alles 100% met elkaar eens zijn. Maar je kan je wel eens proberen te verdiepen in een persoon. En in de mening van een ander, in plaats van direct te roepen dat je het beter weet... want betweters lopen er al zal op de wereld...

Ook nu merkt ik in mijn leven hoe moeilijk het is, dat mensen maar makkelijk met alle winden mee waaien. Zodra iemand je kent, weet hoe je werkt, wat je denkt, hoeveel tijd je steekt in waar je mee bezig bent, maar ze kunnen hun gezicht verliezen door de mening van anderen. Anderen die je niet eens bij naam kennen, die niet weten wie je bent, waar je vandaan komt, wat je gedaan hebt, wat je doet en waar je naartoe gaat...en toch is die mening van vreemde voor sommige mensen zo belangrijk, dat ze vriendschappen/contact verbreken, omwille van wat die ander zegt. Omdat ze bang zijn dat er wat van gezegd wordt dat ze met je om gaan. Moet het dan ook niet zo zijn, dat je dan zegt: 'hey, hoor eens even, ik ken deze mensen, ik weet hoe ze denken, leven, werken...en wat er allemaal geroepen wordt is niet waar! Laat ze met rust!'...

Vroeger was je misschien alleen een roddel in een dorp, met de sociale media is dat wel even anders geworden. Iemand pikt een heel klein stukje van je leven, in de vorm van tekst, geeft daar een mening en een draai aan en er schaard zich een grote schare rondom die persoon met de vreselijkste verwensingen over iemand, die ze dus totaal niet kennen. Dat verhaal gaat vervolgens een eigen leven leiden en krijgt bij elk ander, andere, liefst ergere kritieken, terwijl niemand eigenlijk weet waar het vandaan komt, hoe de verspreiding begonnen is en erger nog, of het wel waar is! Maar de macht van social media, is dan blijkbaar zo sterk, dat iedereen zonder verder te kijken waar het vandaan komt, waar het over gaat en of het wel klopt. Daarop wordt een mening gevormd over de persoon, die verder niemand kent, zelfs de naam niet, dat diegene een vreselijk persoon is waar niemand mee in zee moet gaan en een ieder die dat wel doet, is net zo slecht! En dat gaat dan door de halve wereld... De enkeling die voor je op komt, wordt niet gezien of opzij geschoven. Want de betweters weten het beter...
Vertrouwen in mensen is er bij mij al bijna niet meer. Een enkeling, die me na aan het hart ligt... maar dan nog, blijft er achter in mijn hoofd een deuntje klinken... zodra ik iets verkeers doe of zeg, zal diegene me dan nog aardig vinden? Laat iemand me niet meteen vallen zodra ik iets doe wat de ander 'raar' vindt? En als je dan valt, moe van al de vingers die wijzen, zonder monden die spreken. Van mensen die niet kunnen communiceren, maar jou wel monddood proberen te maken. Als je daar dan ligt, zo van, laat mij maar... ik doe toch niets goed, anderen willen altijd alles voor mij beslissen en bepalen, waarom leef ik dan?...
Dan loopt iedereen voorbij, iedereen te druk met zijn eigen leven en problemen. Niemand die je spontaan op raapt als ze je om zien vallen. Want ze hebben genoeg aan de eigen problemen...? ze kennen je niet goed genoeg? Er is wel iemand anders die helpt? De wereld draait gewoon door... en de enigste die je kan helpen, ben je zelf. Je krabbelt maar weer op. Probeert al het positieve weer te verzamelen om voor verder te kunnen leven. Dat kleine wereldje, waar je wel gewaardeerd wordt. Met altijd in je achterhoofd dat ook in dat kleine wereldje wel iemand iets ergens van zou kunnen denken... Wordt het dan niet eens tijd om gewoon mezelf te zijn? Door gaan met leven op mijn manier... altijd klaar staan voor een ander, zonder iets terug te verwachten. Want zodra je iets terug gaat verwachten, wordt je immers al snel teleurgesteld? Proberen al het negatieve los te laten en mezelf te dwingen bij mezelf te blijven. Er was misschien ooit een tijd dat ik mensen hielp, mezelf opzij schoof, deels om aardig gevonden te worden. Maar als je dan eens 'nee' zegt, blijkt een vriendschap ook ineens niets waard te zijn... Laat ik dan maar dingen doen voor mensen, omdat ik het zelf leuk vind. Omdat ik het leuk vind om te geven en/of te helpen... omdat dat een stukje van mij is. En al die schema's van 'wantrouwen', 'verlatingsangst' en 'onzekerheid' door andere mensen is aangebracht. En als ik er niets voor terug hoef, dat als ik iemand aardig vind, ik gewoon iemand aardig vind en als ik iemand wil helpen, ik gewoon iemand help en als ik iets weg geef, dat gewoon doe... omdat ik iemand graag mag... dan hoef je dus ook niets terug te verwachten, dat scheelt weer een hoop teleurstelling. Wel fijn als andere mensen dan begrijpen dat wat ik doe, wel onvoorwaardelijk is... en dat ik me soms wel schaar achter iemand die ik ken waar in de samenleving een vooroordeel over is...Als ik zie dat de dingen anders zijn dan men zegt...ook als ik het misschien niet 100% met de ander eens ben...Laat me daar dan maar voor leven...

Amateur fotograaf?

Voor m'n rust en om mijn hoofd even leeg te maken, maar ook gewoon omdat ik het heerlijk vind, ga ik regelmatig een eind wandelen. Dan neem ik 1 of 2 honden mee en de fotocamera.
Als ik eenmaal gefocust ben op het object dat ik wil fotograferen, sluit ik alles om me heen af. Ik probeer dan ook als mezelf te gaan wandelen. Niet van 'die met die veel honden' of van de hondenschool of de herplaatsing.
Maar wat grappig is het dan, als je regelmatig dezelfde mensen tegen komt en je dan aangesproken wordt met 'u bent zeker natuurfotograaf?'... 'ja, ik zie u vaker foto's maken, maar wel hobby fotograaf zeker?' (dat zien ze dan vast aan mijn 'amateuristische camera' ?)... Nou, eigenlijk niet mevrouw , ik fotografeer van alles, dieren, mensen kinderen... 'oh, maar met kinderen fotograferen moet u uitkijken hoor, er wordt zo wat van gedacht'... Ja, maar ik fotografeer alleen kinderen waar de ouders bij zijn, met toestemming en in opdracht. Mevrouw wees er nog eens op dat het tegenwoordig heel link is om kinderen te fotograferen, je wordt zo ergens van verdacht.

Eigenlijk heeft deze mevrouw ook wel gelijk. Nu fotografeer ik geen mensen, kinderen en/of honden onderweg, niet zonder toestemming te vragen. Hoewel ik de regels van het in het openbaar fotograferen wel ken. Voor je het weet wordt er wat van gedacht.
Maar dat heb je al snel natuurlijk. Als ik tussen struiken door een watervogel aan het fotograferen ben, of een reiger die op een boot bij een tuin staat, maar aan de overkant staan huizen, kan er gedacht worden dat je naar binnen staat te gluren en foto's van mensen in huis maakt. Zolang men niet weet wat ik in het vizier heb, kun je er natuurlijk van alles van maken... En voor je het weet ben ik straks ook nog 'die altijd foto's maakt'... ik wordt zo nog en hele beroemdheid met vele gezichten.
Zolang ze dan maar weten dat ik heel mooie foto's maak en dat ik er een boterhammetje mee probeer te verdienen ;-)
Wanneer is iets nog hobby en wanneer ben je professioneel? Dan denk ik toch dat ik heel professioneel ben in mijn hobby...

Reiger

Futenjongen krijgen vis.

www.artfeelings.nl

Gemis

Vanmorgen las ik tot mijn schrik op Facebook, dat mijn neef gisteren overleden is. Hij zal niet veel ouder geweest zijn dan mij. Vroeger was het altijd mijn lievelings neef en hij heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart gehad. Uiteindelijk was ik hem uit het oog verloren. Geen nieuw adres... zo gaan die dingen. En met het verstoten worden door mijn familie, raak je blijkbaar automatisch de rest van je familie ook kwijt. Zo moest ik van mijn jongste broertje via Facebook horen dat mijn oom overleden was. De broer van mijn vader.
Ik had uiteindelijk via Facebook weer twee neven terug gevonden, zoons van de (inmiddels dus ook overleden) broer van mijn vader. Ik had nog in gedachte om eens wat af te spreken. Ik wist niet wat ze van mij dachten en hoe ik in hun herinnering zat. Dus durfde ik die stap nog niet te nemen. Helaas... had ik het nu maar wel gedaan... Had ik nu maar gewoon de stoute schoenen aan gedaan en gevraagd of we eens langs konden komen, of zij naar ons.

 

Nu weet ik het even niet meer... Mijn vader leeft niet meer, zijn broers ook niet en nu is een neef van mijn vaders kant ook al overleden. Toch de bloedlijn naar mijn vader.
En dat brengt mij dan weer bij het feit dat ik mijn familie niet meer zie, mijn moeder, mijn broers...
Het is dan zo'n rot gevoel wat je hebt, dat je moeder en je broers het blijkbaar belangrijker vinden dat je leeft zoals hun dat willen. Dat je waarde dus blijkbaar afhangt van je prestaties. Is mijn hele leven geen wedijveren geweest met mijn moeder? Ik hoor het haar nog zeggen, op de bruiloft van mijn broer, toen we in een boot zaten en ik voorstelde wat op mijn mondharmonica te spelen. Mijn moeder reageerde vooraf al met zo'n afgrijzen, er van uit gaande dat ik dat niet zou kunnen en het niet zou klinken, dat ik van binnen al snel weer dood sloeg.
Ik had het hier net over met mijn partner Richard. Hij zei, anders moet je gewoon eens laten zien dat je het wel kan... Maar, moet moederliefde niet onvoorwaardelijk zijn? Zou zij mij ook niet gewoon moeten accepteren, ook met de dingen die ik anders doe, of minder goed kan... Het doet zo'n pijn als je beseft, dat je je hele leven al aan het vechten bent, wedijveren met je moeder en met alles en iedereen. Omdat er altijd wel iemand was die het beter deed of kon dan ik! Omdat zij het in haar jeugd zo slecht had gehad en alles wat ik deed ook ging doen en vond dat ze in alles beter was, of zwaarder.
Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik iets belangrijks deed en dat mijn moeder en broers stonden te kijken? Of het nu de grote opening van ons Hondencentrum op een mooie locatie was, een optreden waarin ik zong en mondharmonica en alle instrumenten bespeelde, of een galerie waar mijn mooiste schilderijen hingen... Iets in mij lijkt te roepen dat ik iets heel speciaals moet doen om belangrijk gevonden te worden door mijn familie.  Dat ik alleen door te laten zien dat ik echt wel iets kan, het respect kan krijgen van hen. Terwijl moeder- en broederliefde toch onvoorwaardelijk zou moeten zijn!
Wat zou ze doen, als er een bericht op Facebook zou verschijnen, dat ik er niet meer was?
Ik verwacht misschien te veel... ik wacht namelijk nog steeds op een kaartje met 'sorry dat ik zo onredelijk ben geweest'... Ik wil het zo graag los laten.. er niet meer mee rond lopen en die rot gevoelens niet meer laten overheersen. Maar ze stuurt nog steeds kaartjes, met niets er op, niets wat ik wil horen in ieder geval. En elke keer als ik weer goed op weg ben, en het idee heb dat ik het aardig heb los gelaten, komt er wel weer een kaartje van haar, waardoor alles weer in 1 keer omhoog komt en ik weer terug ben bij af. Daarom heb ik dit keer een statement willen maken, door geen kaartje te sturen met moederdag. En dan krijg je het bericht dat een neef is overleden, op moederdag...
Nee, niet dat daar enig verband tussen zou zijn, zo zie ik dat absoluut niet! Maar het is wel dichtbij, we zijn allemaal maar een mens van een dag. En het kan zo maar gebeuren dat een broer er op een dag niet meer is... of mijn moeder.... of ik... en hebben we dan niet een hoop tijd met elkaar gemist?
Dat is waar ik mee worstel vandaag. Want, waarom kun je niet gewoon quality time met elkaar doorbrengen, zonder eisen te stellen? Zonder verwachtingen van de ander? Zonder het kwalijk te nemen als iemand eens niet komt op een dag dat familie 'verplicht' bij elkaar komt? Gewoon blij zijn als iemand komt en niet zo moeilijk doen als iemand niet komt of niet belt. Misschien is er wel wat aan de hand, dan kun je toch zelf ook even de telefoon pakken om te vragen of je nog komt?
Op dit soort dagen, in mijn worstelingen, denk ik, zal ik dan maar contact opnemen? Zal ik dan maar de wijste zijn? Maar, ik ben immers een Rietveld... eigenwijs... Ik wil best eens praten over de dingen die zijn geweest. En het dan laten rusten... zonder dat er verwijten blijven hangen van wie wat wanneer wel of niet gedaan heeft. Gewoon een stap in het heden, een nieuw begin... Maar de angst dat ik telkens weer teleurgesteld ga worden, omdat mijn moeder blijkbaar niet van het verleden los kan komen en mijn broers haar daar steeds in lijken te steunen... wint het steeds weer. En dan kruip ik weer in mijn slakkenhuisje, waar het veilig is. Waar ik mijn geborgenheid zoek, die ik als kind al zo miste.